De sportieve zomerevenementen zijn in volle gang. Het Europees Kampioenschap voetbal voor vrouwen staat inmiddels volop in de schijnwerpers. Vorige week in onze eigen woonplaats het NK wielrennen en vandaag gaat de Tour de France van start.

Mijn favoriete sport om te volgen is wielrennen. Al van jongs af volg ik via televisie of livestreams de belangrijkste wedstrijden. De grote meerdaagse koersen als de Giro en de Vuelta, de klassiekers en onze nationale kampioenschappen. Ik vind het een sport met heroïsche prestaties.

De komende weken ben ik helemaal in de ban van de Tour de France. Ik probeer de etappes live te kijken en ’s avonds laat geniet ik van de nabeschouwing in De Avondetappe van de NOS. Voor het slapengaan kijk ik daar nog even de mooiste fragmenten terug en luister ik naar de commentaren van deskundigen.

Om misverstanden te voorkomen: ik ben zelf geen actieve wielrenner. Ik fiets dagelijks een stukje om in beweging te blijven, maar daar blijft het bij. De grote afstanden die wielrenners afleggen, zijn niets voor mij.

Vorige week vond in onze gemeente het Nederlands Kampioenschap wielrennen plaats. De heren fietsten daarbij 164 kilometer. Zelf zorg ik er altijd voor dat ik na 15 tot 20 kilometer weer bij mijn startpunt ben. Dat is voor mij meer dan genoeg.

De tijd dat ik dacht dat ik me moest bewijzen, ligt achter me. De afstanden en de hogere snelheden die ik vroeger soms haalde, wil ik niet meer. Tegenwoordig doe ik het liever rustig aan. En zelfs dan moet je nog goed opletten wat je doet.

Toen ik vorige week vlak voor de wedstrijden bij de finishlijn en het erepodium van het NK was, ging ik hard tegen het asfalt. Vooral de gêne om voor het oog van het publiek onderuit te gaan, speelde me parten. Ik maakte snel nog wat foto’s en fietste daarna gauw verder.

Afgezien van wat kneuzingen, schaafwonden en blauwe plekken lijkt verdere fysieke schade gelukkig te zijn uitgebleven. Ik ben me nu des te meer bewust dat ik die fietshelm niet zomaar draag. Een ongeluk zit in een klein hoekje, en ik zit echt niet te wachten op een niet-aangeboren hersenletsel.

Die helm heeft trouwens nog een voordeel. Gisteren merkte ik dat mijn helm, vooral in combinatie met een zonnebril, anonimiteit biedt. Een familielid, die ik toch met enige regelmaat zie, herkende me pas toen ik mijn helm had afgezet.

Inmiddels fiets ik weer vrolijk en schijnbaar onopvallend rond. De nieuwe fiets heeft in nog geen drie maanden al ruim de eerste 1.000 kilometer gehaald. Tijdens de tropische dagen kon ik even pauzeren en mijn wonden likken, maar nu heb ik mijn ritme weer te pakken.

Voor de uitzendingen van de Tour de France maak ik een ontspannen fiets rondje in mijn eigen omgeving, om daarna de komende drie weken lekker lui te genieten van de indrukwekkende prestaties van de professionals. Hopelijk wordt het weer een spannende wedstrijd.