Elk jaar is er een vast moment om onze vrijheid te vieren, terwijl we tevens degenen herdenken die hun leven hebben gegeven voor die vrijheid. Deze twee aspecten zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voor die kostbare vrede is immers door velen een hoge prijs betaald.

Vorige week schreef ik in dit blog over mijn bezoek aan het Militair Ereveld op de Grebbeberg. Voor mij is dat een plek van persoonlijk belang, waar ik stilstond bij het begin van de Tweede Wereldoorlog. Een plek om te reflecteren op het feit dat jonge mannen hun leven hebben gegeven in een poging ons land te verdedigen.

Op 4 mei herdenk ik die mannen en allen die zich tijdens en na de Tweede Wereldoorlog hebben ingezet voor de vrede en daarbij hun leven hebben gegeven. Elk van hen als een kostbaar verlies, en het zijn er duizenden. Tevens denk ik aan degenen die van hun leven zijn beroofd vanwege wie ze waren of wat ze dachten. Het zijn er miljoenen.

Bij dergelijke grote aantallen is het moeilijk om volledig te bevatten hoe en hoeveel er geleden is. Een verwrongen idee van één individu of een zeer beperkte groep kan een enorme impact hebben op de wereldgeschiedenis. Hoewel we hier momenteel geen Derde Wereldoorlog ervaren, zien we ook vandaag dat machthebbers over lijken gaan.

Toch houd ik mijn herdenking van morgen wat kleinschaliger. Ik sta voornamelijk stil bij wat mijn vader heeft doorgemaakt in de jaren 1940-1945. Eerst op de Grebbeberg, vervolgens in de kampen Vught en Amersfoort, en uiteindelijk als dwangarbeider in Duitsland. Hoewel hij de oorlog heeft overleefd, bleven er voor hem de gevolgen en emotionele littekens.

Maandag vieren we 80 jaar vrijheid. Dit jaar met een enigszins wrang gevoel. Er heerst immers veel onrust en onvrede in de wereld. Er zijn misschien redenen voor pessimisme. Toch hebben wij hier nog steeds de vrijheid om te denken wat we willen en te zijn wie we zijn. Daarom hang ik ook dit jaar op 5 mei met optimisme onze driekleur trots in top.