Op de laatste dag van deze maand is het Eerste Paasdag. Pasen heeft voor mij eigenlijk meer inhoud dan Kerst. Het is – als feest van de opstanding - bij uitstek een feest voor een nieuw begin.  En dat vieren wij straks. Op zijn Paasbest.

Een minder bekende zegswijze is “Men roept zo lang Pasen, tot het eens komt.” Het betekent zoveel als vooruitzien of zelfs hunkeren naar een feestelijke gebeurtenis. Zoals een kind de nachtjes slapen aftelt tot een verjaardag.

Zo is het misschien ook wel met deze blog. Ik zie al geruime tijd uit naar de Paasdagen. Feestdagen met extra gezelligheid. Misschien met bezoek dat al of niet wil meegenieten van een brunch of diner. De sfeer van collectieve feestdagen. Nog 14 nachtjes slapen.

En zo kabbelen we voort richting Pasen. De paastakken staan al even in huis. Dit jaar met de aanpassing van de versiering aan het nieuwe interieur. Een geplande vervanging van meubilair is naar voren gehaald. Het was ondertussen tijd voor iets nieuws.

Op zijn Paasbest. Deze oude uitdrukking wees oorspronkelijk op het gebruik om met Pasen nieuwe kleren aan te trekken. Eerlijk gezegd ken ik dat nog vanuit mijn jeugd. Net voor Pasen werden de zondagse kleren voor de aanstaande zomer gekocht.

Dit gebruik is voor het overgrote deel verdwenen. Net als de voorjaarsschoonmaak. Al eerder schreef ik over het gebruik om in het voorjaar de kachel te poetsen en het huis op te ruimen. Het interieur werd voor Pasen in een nieuw jasje gestoken. Op zijn Paasbest.

Met onze nieuwe stoelen komt dat gevoel van toen bij mij weer terug. Net als nieuwe kleren geeft de nieuwe inrichting blijheid en een beetje trots. Soms moet ik even wennen. De loopjes in de kamer zijn net even anders. En dan ontdek ik dat ik beter even om kan lopen.

In de korte route staan die paastakken nog een beetje in de weg. Daar heeft onze oppashond geen last van. Die past zich makkelijk aan. Waar zijn kleedjes liggen, maakt voor Boots niet zo veel uit. Als ze er maar liggen om in de buurt van ons te kunnen blijven.